فصلنامه از نقد آثار مکتوب (با تاکید بر کتابهای منتشره در یک سال اخیر و حتی الامکان شش ماه اخیر که مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را دارند و احیانا کتب عربی و انگلیسی با مشورت سردبیر از طریق ایمیل فصلنامه) در حوزه های کلام ( کلام اسلامی ، کلام تطبیقی ، کلام ادیان ابراهیمی و ... )، فلسفه ( اعم از اسلامی ، غرب ، فلسفه های مضاف ، و ... )، منطق ( قدیم و جدید ) ، عرفان ( اسلامی ، تطبیقی و .. ) استقبال می کند.
حداقل و حداکثر حجم مقاله 3000 تا 6000 کلمه است و مقالات باید واجد چکیده، کلید واژه، مقدمه، ساختار انتقادی، جمع بندی و کتاب شناسی بوده و تمام ارجاعات، درون متنی باشد. مبنای ویرایش هم شیوه نامه مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی خواهد بود.
استثنائات شیوهنامه :
شیوهنامه پیشرو، صرفا به موضوع رسمالخط ضبط صورت کلمات میپردازد. این شیوهنامه بر اساس مصوبات فرهنگستان زبان و ادب فارسی تهیه و تدوین شده است، با این توضیح که:
الف. رسمالخط کلی براساس آخرین رسمالخط مصوب فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی است، مگر در مواردی که در ضمیمه آمده است؛
ب. رسمالخط و ضبط کلمات براساس کتاب فرهنگ املایی زبان فارسی است که چاپ ششم آن از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شده است. از میان ضبطهای رایج هر کلمه، هر ضبطی که در این کتاب ارجح دانسته شده است به کار خواهد رفت.
کلمات خارجی به پیشوند و پسوندهای فارسی نچسبیده و بهصورت جدا ولی نزدیک (نیم فاصله) میآید: ماشینوار، کتاش، تیشرتام.
ضبط اعلام خارجی (اسامی اشخاص، مکانها و غیره) فقط در اولین نوبت استفاده در پانویس بهزبان اصلی میآید.
نشانه جمع:
ها جمع همهجا بهصورت جدا، ولی نزدیک به کلمه پیش از خود میآید (یعنی به یک نیمفاصله): آنها، کتابها، آنها
همواره بهجای ین جمع عربی از ان یا ها برای جمع فارسی استفاده میشود:
حاضرین ← حاضران
می فعل استمراری یا اخباری همیشه جدا، ولی نزدیک (با نیم فاصله) میآید: میبرم، میبردم
ی بدل از کسره بعد از کلمات منتهی به ه به صورت همزه بالای ه میآید: خانه من
ام / ای / ایم / اید (اولشخص و دومشخص مفرد و جمع مضارعِ مصدر بودن)
اگر بعد از کلماتی که به ه غیرملفوظ و ی ختم میشوند بیایند الفشان حذف نمیشود:
فرزانهای، آزادهام
اگر بعد از کلماتی که به الف، و و ی ختم میشوند قرار بگیرند الفشان تبدیل به ی میشود: توانایم، خوشخویید، جنگجویید
اگر بعد از کلماتی که به ی ختم میشوند قرار بگیرند الف حفظ میشود: ایرانیام، ایرانیاید
اند (نشانه سوم شخص جمع مضارع بودن):
اگر کلمه پیش از اند به الف یا و ختم شود اند به شکل یند نوشته میشود: توانایند، دانشجویند
اگر اند بعد از حروف د، ذ، ر، ز، ژ، و بیاید به صورت ند و بدون الف نوشته میشود: خشنودند، نافذند
در سایر موارد اند بههمین صورت و جدا از کلمۀ قبل ولی نزدیک به آن نوشته میشود: خوباند، خوشاند، راضیاند
ضمایر ملکی: م / ت / ش / مان / تان / شان
اگر پس از کلماتی که به ی ختم میشوند قرار گیرند سه تای مفرد بههمراه الف و باقی بههمان صورت اصلی جدا، ولی نزدیک نوشته میشود: بارانیام، زیباییات، زندگیاش، بارانیشان، زیباییتان
اگر پس از حرف اضافه به قرار گیرند به آن میچسبند: بهشان، بهش، بهم، بهت
به قیدساز: به در ترکیب با بعضی اسامی قید میسازد. در این صورت به و آن اسم جدا، ولی نزدیک میآیند: بهسرعت / بهاندازه / بهدو / بهشتاب / بهراحتی
به صفتساز: به که در ترکیب با برخی اسامی صفت مرکب میسازد جدا، ولی نزدیک میآید، مگر در کلمات کوتاه یک یا دو بخشی که سر هم نوشته میشود: بهقاعده / بهروشنی / بهوش / بجا / بنام / بسامان
مصدر مرکب: اجزای مصادر مرکب نزدیک (با یک نیم فاصله) هم میآیند، مگر طول زیاد مصدر مانع شود: بهسربردن
صفات مرکب: اجزای صفات مرکب نزدیک هم میآیند: خوشاندام/شیکپوش
تر و ترین در صفات تفضیلی و عالی جدا، ولی نزدیک میآید: بزرگتر/قشنگترین
مگر آنکه کلمه دوحرفی باشد که در آن صورت به هم میچسبد: بهتر / مهتر / کهتر
م / ت / ش / مان / تان / شان:
ضمایر مفعولی متصل به فعل میچسبد، مگر آنکه فعل به ی ختم شود: دیدمت / بردمشان / خوردیاش / زدیمان
این و آن و همین و همان در ترکیب با که، جا، ها، وقت، طور، گاه، گونه و نظایر آن جدا ولی نزدیک میآیند: اینکه، آنکه، اینجا، آنجا، اینها، آنها، همینکه، همانوقت، آنگاه، همینطور، همانگونه
ه غیرملفوظ پیش از پسوند حذف نمیشود: علاقهمند، بهرهمند، دیدهبان
هم پیشوند اشتراک به کلمه بعد میچسبد مگر آن کلمه با م یا الف مددار (آ) شروع شود که در آن صورت، جدا، ولی نزدیک میآید: همچنان، هماهنگ، همدل، همرای / همآواز، هممیهن، هممذهب
هیچ و هر از کلمه بعدش جدا و بیفاصله نوشته میشود: هیچکس، هیچیک، هروقت
در کلمات زیر و نظایر آن به جای همزه ی بهکارمیبریم: آیین، آیینه، رویینتن، رییس
در کلماتی که از عربی به فارسی آمده و به همزه ختم میشوند ولی همزه آنها در فارسی تلفظ نمیشود میتوان همزه را حذف کرد: انشا/ایما
در صورت اضافهشدن به کلمهای دیگر و نیاز به میانجی بدل از کسره، بههمان صورتی که در زبان معیار تلفظ میشود نوشته شود: انشای
شناسی از اسم قبل از خودش جدا، ولی نزدیک میآید: زیستشناسی، زبانشناسی
کلمات ترکیبی که به الف ختم میشود معمولا سرهم نوشته میشود: پیشامد، پیشاهنگ، خوشامد، خوشایند، دلارام
کلمات مرکبی که از مصادر پوشیدن و داشتن ساخته میشود سرهم نوشته میشوند: چشمداشت، نگهداشت، دلداده
چه از کلمه بعد خود جدا، ولی نزدیک نوشته میشود، مگر در موارد جاافتادهای مانند: چهسان/ چگونه، چطور
بی از کلمه بعد جدا، ولی بیفاصله نوشته میشود: بیدرنگ، بیگناه، بیسواد
مگر در موارد جاافتادهای مانند: بیزار، بیکار، بیراهه، بینوا، بیجا، بیهوده، بیخود، بیعار، بیچاره
فاصله بین علامت و کلمه:
همه علائم سجاوندی (؟ـ ! ـ ، ـ : ـ ؛ ـ ... ـ . ـ ) با کلمه قبل از خود فاصلهای نداشته و از کلمه بعدی یک فاصله میگیرند: گفتم: / «چرا؟» / دیدی؟
فاصله بین گیومه و کلمه: