اهتمامِ اصلیِ من در این نوشتار، البته هم‌راستا با بررسیِ گام‌به‌گامِ کتابِ «مباحثِ معرفت‌شناختی در فلسفۀ اسلامی»، آن خواهد بود که نشان دهم چگونه می‌توان «علم حضوری» را، پیش از هر چیز، به‌مثابه نوعی مسئله و نه به‌مثابه پاسخی همیشه در ‌دسترس پیش گذاشت. این‌گونه، چه‌بسا شماری از «گسست»‌ها و «تقابل»‌هایی اغلب مفروض و دست‌ناخورده، دست‌کم، از نو به بررسی گذاشته شوند؛ «گسست»‌ها و «تقابل»‌هایی که باقی‌ماندۀ سنّتِ مَدرسیِ فلسفۀ اسلامی، و نه لزوماً سنّت فلسفۀ اسلامی به‌مثابه مابعدالطبیعه‌ای حذف‌ناپذیر، مدام بدان‌ها متمسّک می‌شود