می‌دانیم از میان شاخصه‌های رشتهٔ علمی، قدما بیشتر به «موضوع» و متأخران به «روش» توجه دارند. در این میان، کتاب روش‌شناسی علم کلام با تلفیقی از خوانش اصولی و برخی آرای تفکیکیان، عهده‌دار بیان اصول استنباط و دفاع از عقاید در قالبی نو است. این اثر، که در قالب سه بخش سامان یافته، می‌کوشد فضای جدیدی برای علاقه‌مندان به مباحث کلامی بگشاید؛ اما در عین بی‌رقیب‌بودن، به لحاظ مقاصد مؤلف محترم، از حیث محتوا و ساختار، کاستی‌هایی دارد. مقاله پیش رو ضمن معرفی اجمالی بخش‌های کتاب، عهده‌دار بیان کلیاتی در باب نقایص این اثر و ذکر نمونه‌های مهمی از بخش‌های اول و دوم آن است، چه بخش سوم کتاب نظم و اتقان بیشتری دارد. بدین‌منظور موضوعاتی همچون دلیل توجه به روش‌شناسی دانش کلام، تفاوت روش‌شناسی علم کلام با اصول آن، تعاریف گونا‌گون از کلام، آرای علمای شیعه در باب تحریف و حجیت کتاب بررسی شده است. نگارنده در اواخر نوشتار، بعضی از مباحث مهم و نیز برخی ایرادهای ساختاری و نگارشی کتاب مد نظر را برجسته می‌کند