برگر در کتاب اجبار به بدعت، خصلت چندگانه­ کننده مدرنیته را مهمترین چالش پیش روی دین می­داند و معتقد است همین خصلت باعث کاهش اقتدار سنت­های دینی می­شود. در این شرایط، سه گزینه پیش روی کسانی که می­خواهند اقتدار دین را حفظ کنند، باقی می­ماند: آن‌ها می­توانند به سنت بازگردند یعنی بدون توجه به مبارزه­طلبی­هایی که در برابر سنت دینی هست، دوباره بر اقتدار آن تأکید کنند. آن‌ها می­توانند تلاش کنند سنت را مدرن و عرفی کنند. و می­توانند تلاش کنند تجربه­های موجود در سنت دینی خود را کشف و بازیابی کنند. برگر این سه گزینه را به ترتیب، استنتاجی، تقلیلی و استقرایی می­نامد و استدلال می­کند که رویکرد استقرایی پذیرفتنی­ ترین گزینه در شرایط مدرن است و معتقد است همین رویکرد است که می­تواند زمینه هماوردی و گفتگوی سازنده بین ادیان را فراهم کند. وی همچنین نشان می­دهد نزاعی که برای آینده ادیان اهمیت اساسی دارد دیگر نزاع بین دین و مدرنیته نیست بلکه نزاع میان دو دسته ادیان بزرگ جهانی است یعنی میان ادیان ابراهیمی (ادیانی که ریشه در آسیای غربی دارند از جمله یهودیت و مسیحیت و اسلام) و ادیان شرقی (ادیانی که ریشه در شبه قاره هند دارند). در این مقاله ضمن معرفی ایده­های اساسی برگر در این کتاب، ترجمه و نوع نقد مترجم بر کتاب ارزیابی خواهد شد.