هرچند کتاب ایدۀ دانشگاه یاسپرس بی­مقدمه وارد حوز‌ فرهنگ علمی ما شده‌است، ولی ورودش را باید به فال نیک بگیریم. کوشش مترجمان توانای این اثر پیامدهای ارزشمند زیادی می­تواند درپی داشته باشد ولی کمترین آن‌ها این است که عبارت «ایدۀ دانشگاه» را به گوشمان می­رساند و ما را به این اندیشه وا می­دارد که دانشگاه اصولاً نه یک مکان یا حتی یک ساختار بلکه یک ایده و مفهوم فلسفی است. ما که خوشیم از پرداختن به مفاهیم انتزاعی، تلنگری می­خوریم مبنی بر این‌که سرشتِ این انتزاع­سرای ما یا همان دانشگاه خودمانی‌مان شایستگی تأمل فلسفی داشته و ما نکرده­ایم. دانشگاه­های ما مشکلات فراوانی دارند ولی ازهمه بحرانی‌تر این است که هیچ ایدۀ مشخصی از آن حمایت نکرده و آن را جهت­مند نمی­کند. نه پایه­گذاران دانشگاه­های ما به چنین ایده­ای اندیشیده­اند و نه در ادامه، کنشگرانِ دانشگاه به ایده­ای دست یافته­اند که برآمدِ خرد جمعیشان باشد. روشن است که منظور من از ایده یک تصور اجمالی نیست، بلکه یک ایدۀ نظری فلسفی با چهارچوب مفهومی و عملی گسترده­اش را مراد می­کنم